پیامدهای دعوت شورای همکاری خلیج فارس از آقای احمدی نژاد و همچنین پادشاه عربستان و روابطی که جدیداً کشورهای عربی و همسایه با ایران در این مدت برقرار کرده اند را می توان به دو صورت نگاه کرد ، یکی نگاه کوتاه مدت و دیگری نگاه بلند مدت است که در نگاه بلند مدت یک نگرانی احساس می شود.

در نگاه کوتاه مدت و فعلی همانگونه که بیان می شود آثار مثبتی وجود دارد امه نباید فراموش کنیم این کشورها ، همان کشورهایی هستند که بدون اجازه امریکا در منطقه کاری انجام نمی دهند و باید کمی بیشتر بیاندیشیم.

                                                                         
در زمانی که امریکا با دولت جمهوری خواه و تندروی خود انتظار بازی همیشگی خود را در دیپلماسی داشت و با تهدید و فشار و جنگ روانی می خواست ایران را در پرونده هسته ای تسلیم کند و پیشرفت هایی هم کرده بود آقای دکتر احمدی نژاد روی کار آمد و مقابل این فشارها از استراتژی مستقیم یا چیکن استفاده کرد و اعلام کرد" قطار هسته ای ما نه ترمز دارد و نه دنده عقب ".
این شروع یک منازعه بین المللی شد زیرا امریکا آنرا مسئله ای بین المللی کرده بود و سرانجام بازنده امریکا بود و آقای بوش از این بحثی که امریکا به راه انداخته بود اظهار پشیمانی کرد و این شکست را با بیانیه سازمانهای امنیتی – اطلاعاتی خود پوشش دادند و اینطور بیان کردند که تا سال 2003 ایران به دنبال سلاح اتمی بود اما با افزایش فشارها بر آن بعد از آن از آن صرفنظر کرده است.
حالا این نگرانی وجود دارد بخواهند برای کاهش تاثیرگذاری ایران (مانند استقبال بی نظیر در امریکای لاتین و کشورهای استقلال طلب از موضع ایران در پرونده هسته ای) آنرا از درگیری در منازعات کلان جهانی جدا کرده و درگیر منازعات خرد جهانی کنند و هدف این باشد ایران وارد شوراها و پیمانهای منطقه ای شود و سطح منازعات و تاثیرش کم شود.